ALBUMREVIEW - Terug naar tranen als een tiener
⭐⭐
The Forest Is The Path
Snow Patrol
Universal
Door Tom Janssen
Of het nu OOR-collega Randy Timmers is of iemand van je vrienden: laat de naam Snow Patrol vallen en jawel; Pinkpop 2009 volgt er snel achteraan.
Op de 40e editie van Neerlands oudste popfestival moest de band rond frontman Gary Lightbody destijds als afsluiter de honneurs waarnemen voor Depeche Mode, dat even van tevoren had afgezegd. En dat deden ze met verve.
Wat ik me vooral herinner van dat optreden is hoe enorm sympathiek de band overkwam, hoe warm de hits van de groep ontvangen werden door het publiek en hoe die weldadige vorm van sentimentaliteit als een golf over Megaland spoelde.
Of met andere woorden: ik heb als een kind staan janken bij de ultieme zeroes draak ‘Chasing Cars’, omdat mijn toenmalige vriendinnetje het enkele weken eerder had uitgemaakt. Dat is wat Snow Patrol blijkbaar voor elkaar krijgt: tranen als een tiener, terwijl je toch al ruimschoots aan je adolescente leven bent begonnen.
Afijn, Snow Patrol bestaat nog steeds. Gary Lightbody is nog steeds de grote, langharige knuffelbeer die hij altijd al was. Echter, hij staat al enkele jaren droog. Dat wil zeggen: hits heeft de band van de Noord-Ierse songwriter al geruime tijd niet meer gehad. En drinken doet de, naar eigen zeggen, alcoholist ook niet meer. Volgens boze tongen, is een niet-drinker minder gezellig. In ieder geval zijn er twee vaste bandleden van Snow Patrol onlangs opgestapt. Maak ervan wat u wilt. Good for him, bovenal.
Afijn, Snow Patrol bestaat dus nog steeds en bracht onlangs het album The Forest Is The Path uit; de eerste plaat in dik zes jaar. In de persoonlijke sfeer van Gary Lightbody en in de bezetting van de groep mag dan een en ander veranderd zijn; de songs van Snow Patrol zijn nog overwegend hetzelfde. Groots, theatraal, sentimenteel: hetzelfde liedje als in 2009. Romantisch zijn ze overigens niet; volgens Lightbody gaan de nummers juist over het wegduwen van liefde. In recente interviews vertelde hij dat al jaren geen relatie meer heeft gehad. Dus nog iets dat is opgedroogd: zijn inspiratiebron.
Desondanks staan op die nieuwe plaat best wat aardige tracks. Opener ‘All’ en het daaropvolgende ‘The Beginning’ hadden zomaar kunnen staan op het doorbraakalbum Final Straw (2004). Mijn hartje ging een milliseconde harder slaan bij uptempo songs als ‘Hold Me In The Fire’ en ‘Years That Fall’. Maar het merendeel van de liedjes is inwisselbaar.
Tekstueel is het daarentegen soms flink doorbijten: Lightbody heeft zo te horen veel aan introspectie gedaan, maar die zoektocht heeft hij behoorlijk vrijblijvend op papier gezet. Maar goed, voor de betere soul searching zetten we liever iets van Nick Cave op.
Ach, een nieuwe Snow Patrol. De emotie die ik er nu bij voel, is er een van heimwee. Naar een tijd dat ik nog onbedaarlijk kon huilen om een gebroken hart, terwijl ik naar stadionrock luisterde die net zoveel risico in zich droeg als een wandeling door een gemiddelde vinexwijk.
Die persoon van toen bestaat niet meer, maar gelukkig Snow Patrol nog wél.
Comments