Soms is het lekker om eens terug te gaan in de tijd. Zeker in tijden van crisis, zoals nu. Lekker zwelgen in nostalgie. Alsof het leven toen beter was. Anyway, deze microreviews bespreken 10 van de beste popalbums uit de Eighties, in 140 tekens:
Boss’ meest poppy album, maar mét politiek-maatschappelijke boodschap (o.a. titeltrack) en het nodige hartezeer (Downtown Train, Bobby Jean)
Neue Deutsche Welle, overmatige synths en teveel zweetbandjes, vereeuwigd op een plaat die zo als tijdscapsule voor decennium kan dienen.
Deze comeback wordt gedomineerd door lelijke 80’s-productie, maar bevat stiekem aantal ijzersterke tracks. ‘Big Love’ is monument.
Door ‘Shout’ en ‘Everybody Wants’...verwierf band wereldfaam. Desondanks niet hun meesterwerk, maar wel album voor de eeuwigheid.
Album dat band definitief naar wereldfaam katapulteerde. Meeslepend, emotioneel en - toen nog - in alle facetten oprecht. Tip: blijf niet enkel hangen bij ‘With Or Without You’.
Hutchence als Australische crooner, temidden van onvermijdelijke synthesizers en klinisch klinkende gitaren. Maar: klassesongs. En die stem!
Geboorteplaat van Van Hagar. ‘Why Can’t This Be Love?’ bracht opluchting dat het ook zonder David Lee Roth kon. Absolute parel: ‘Dreams’.
Op risico van fatwa van smaakpolitie, maar onverwoestbaar gebleken klassieker. Wie kent ‘Hello’, ‘Stuck on You’ en ‘All Night Long’ niet?
Olifant in Eighties-muziekkamer. Mét liefst 7 (!) singles die allen hits werden. Strapatsen daargelaten; Jackson was muzikaal ongeëvenaard.
Niet zijn állerbeste, maar wel meest toegankelijke album, dankzij bruisende mix van rock, funk en soul. Titelsong is, toegegeven, cliché.