Robbert Duijf
Dangerous Mood
(Robbert Duijf, 2021)
Heerlenaar Robbert Duijf is een toegewijd student van de blues. Begin 2020 ging hij nog op bedevaart naar het bluesmekka Memphis in de Verenigde Staten. Nu, een jaar later, presenteert Duijf zijn nieuwste album ‘Dangerous Mood’. Op deze plaat bezigt hij het muzikale idioom van zijn helden, zoals Robert Johnson, Lead Belly en Michael de Jong. Maar juist op de momenten dat hij het minst als een bluesartiest klinkt, maakt Duijf de meeste indruk.
Begrijp me niet verkeerd: Duijf is een meer dan uitstekend bluesartiest, die de muzikale lingua franca uit de South net zo goed beheerst als zijn door het Heerlens plat bevlekte moedertaal. De titeltrack, maar ook nummers als ‘O’Death’ en ‘Trouble’ zijn prachtige odes aan de klassieke blues. En op ‘I’m The Devil’ doet Duijf met zijn gravelige, bijna gesproken intro denken aan iemand als Billy Gibbons van ZZ Top.
De haren op de arm komen echter kaarsrecht overeind bij een song als ‘Going Home’, waar Duijf als een rootsy singer-songwriter klinkt in plaats van een doorleefde bluesartiest. Het nummer heeft een spirituele lading, die versterkt wordt door de engelachtige samenzang met vocaliste Maud Knubben. Single ‘Fools Parade’ klinkt als een track van Bruce Springsteen op een van zijn akoestische albums. Het zijn doorkijkjes naar de ziel.
Het is de kale puurheid en de emotionele diepgang die deze tracks harder laten binnenkomen bij de luisteraar, dan de bluessongs op dit album, die stijltechnisch keurig zijn geschreven volgens het vocabulaire van Beale Street. Die aankleding is an sich bevredigend genoeg, maar wie Robbert Duijf écht wil leren kennen moet zijn of haar oren spitsen bij de nummers waarop hij zijn ideologische veren durft af te schudden.