shame
Drunk Tank Pink
Postpunk
(Dead Oceans, 2021)
De Britse postpunkers shame en IDLES bestormden ruim drie jaar geleden het toneel van de internationale popmuziek. Met hun scherpe, bijtende maatschappijkritiek, verpakt in woeste, voortrazende songs, wisten deze bands het hedendaagse tijdsgewricht in kunst te vatten. Na het overweldigende debuut Songs Of Praise uit 2018 komt shame nu met Drunk Tank Pink, waarop de Zuid-Londenaren de blik naar binnen werpen.
Waar shame op Songs Of Praise de wereld om zich heen op de korrel nam, staat de opvolger in het teken van zelfreflectie, isolatie en volwassen worden. Frontman en tekstschrijver Charlie Steen trok zich, na twee jaar toeren over de wereld, terug in zijn eigen, roze geverfde kamer (hence de titel) en probeerde weer te aarden in het bestaan van alledag, of wat daarvoor doorgaat. “Het was een continue confrontatie én conversatie met mijzelf”, liet de zanger in een interview optekenen.
Het eindresultaat zijn songs die draaien om Steens gevoelsleven, wat hij minder expliciet in woorden heeft gevangen dan zijn glasheldere maatschappelijke observaties op Songs Of Praise. ‘They say don’t live in the past/and I don’t/I live deep within myself/ Just like everyone else’ zingt Steen in Snow Day. En ook muzikaal gezien verlegt Shame op dit album de accenten. Tracks als Nigel Hitter en Born In Luton roepen met hun nerveuze, meer funky geluid herinneringen op aan bands als Talking Heads en XTC.
Desondanks ligt het explosiegevaar nog altijd op de loer. Gedurende de hele plaat wurmen alle beklemmende emoties zich langzaam naar buiten, als hete lava door de wanden van een vulkaan. Om vervolgens op nummers als Alphabet, Great Dog en 6/1 compleet tot uitbarsting te komen. Dit onderhuidse gevoel van dreiging maakt van Drunk Tank Pink een boeiende plaat, waarop shame de onbevangenheid van het debuut heeft ingeruild voor brute introspectie.