Taylor Swift
evermore
(2020, Republic)
2020 zette Taylor Swift op een ander muzikaal spoor. De Amerikaanse verruilde haar poppy, R&B-georiënteerde geluid voor een sound met ambient- en folkinvloeden. Die koerswijziging leidde tot het afgelopen zomer uitgebrachte folklore. Hierop wist Swift zich ternauwernood staande te houden temidden van een lawine aan geforceerd hippe en overbodige productionele foefjes. Vlak voor het einde van het coronajaar, verscheen evermore, dat aanzienlijk lichter klinkt en voelt.
Net als op folklore werd Swift bij de totstandkoming van evermore bijgestaan door de broertjes Dessner (The National). Het producersduo en hun artiest trekken de muzikale koers van folklore door, maar verleggen hier en daar wel wat accenten. Ditmaal minder galm en kille elektronica, maar meer ruimte voor Swifts stem als leidende klankkleur. De traditioneel verhalende teksten van de zangeres komen op evermore daardoor veel beter uit de verf dan op diens voorganger. En dat komt de herkenbaarheid ten goede.
Want welke stijl Swift ook hanteert - of het nu R&B, pop of folk is - haar lyrics zijn vrijwel altijd spitsvondig, scherp en vol zelfspot en humor. Dit keer werpt ze een blik op haar binnenste. Op evermore legt Swift haar persoonlijkheid langs de meetlat. Zeker als ze in ‘tis the damn season zingt over ‘L.A. and the so-called friends/Who'll write books about me, if I ever make it’ en haar verlangen naar iemand ‘who can tell which smiles I'm fakin'.
Waar Swift op folklore een verbeten poging deed om écht anders te klinken, komt ze op evermore veel meer tot zichzelf. Weliswaar draagt ze nog steeds die nieuwe muzikale jas, maar die drukt nu minder zwaar op haar schouders. Tracks als single willow, no body, no crime (met HAIM) en ivy voelen hierdoor fris en nieuw, maar passen tegelijkertijd naadloos tussen de rest van het oeuvre van Swift.
Comments