ALBUMREVIEW - Op derde plaat Unreal Unearth verkent de Ierse singer-songwriter nieuwe muzikale richtingen.
Door Tom Janssen
Andrew Hozier-Byrne is een opmerkelijk artiest. De zanger en liedjessmid krijgt het voor elkaar om arena's van het formaat Ziggo Dome met gemak vol te spelen. En dat doet hij - in alle eerlijkheid - op basis van één gigantische hit. Met het monumentale Take Me To Church (2014) verkreeg Hozier sterrenstatus, die hij vervolgens vooral wist vast te houden dankzij die betoverende stem én zijn vermogen om kwalitatief sterke albums met telkens een pak goede liedjes te produceren.
Ook nu slaagt de man uit de Ierse provincie Wicklow daar weer in. Al heeft Hozier niet op safe gespeeld. Zijn met gospel doordrenkte geluid van de twee voorgaande albums Hozier (2014) en Wasteland, baby! (2019) klinkt alleen nog maar door in diens engelachtige vocalen. Op nieuwkomer Unreal Unearth hebben synths en groove de voorkeur gekregen boven de gitaar en de meeslepende arrangementen van de vorige platen. Zo zou de broeierige track De Selby (Part 2) muzikaal gezien niet misstaan hebben op - ik noem eens wat - een recent Balthazar-album, met dien verstande dat de Vlamingen een moord zouden plegen voor zo'n zangstem als die van Hozier.
(Lees door onder de video)
Ook single Eat Your Young is zo'n nummer dat drijft op een aanstekelijke, haast hiphop-achtige beat. Duet Damage Gets Done, met countryster Brandi Carlile, wordt dan weer voortgestuwd door stevige drums, met een klinische weerklank die we nog kennen uit de jaren tachtig. Op Son Of Nyx kiest Hozier, na een verstilde opening, voor een cinematische en louter instrumentale aanpak van een lied dat, aldus de Ierse artiest, gaat over de doortocht door de hel.
Hel, hemel, licht en duisternis: ze vormen tekstueel de onderwerpen van de songs op Unreal Unearth, waarmee Hozier toch weer dicht bij zijn roots als singer-songwriter, met een voorkeur voor religieuze al dan niet spirituele thematiek, blijft. Hoewel de Ier dus op muzikaal gebied nieuwe dingen uitprobeert, is hij tegelijkertijd onverminderd zichzelf. En daardoor, nog altijd, steengoed.