ALBUMREVIEW - Gooi Taylor, Avril en Hayley in de blender en dit is wat je krijgt.
Door Tom Janssen
Popminnend Gen Z heeft een nieuw boegbeeld, dat luistert naar de naam Olivia Rodrigo. Haar nieuwe album GUTS zal die status alleen nog maar verder cementeren.
Die conclusie valt al snel te trekken, na het beluisteren van die nieuwe plaat. Behalve dat Rodrigo gezegend is met een mooie zangstem, is ze namelijk ook nog eens een begenadigd tekstschrijver.
Reken op verhalen over foute vriendjes, zelftwijfel en ander tienerleed, maar ondanks al die relatieve Weltschmerz wordt het voormalige Disney-sterretje nergens aanstellerig. Bovendien is Rodrigo in haar woordkeuze net zo spitsvondig als haar grote voorbeeld: Taylor Swift. Kortom: het inkijkje dat Rodrigo geeft in haar eigen, groene zielenroerselen zal miljoenen tieners en twintigers over de hele wereld aanspreken.
Muzikaal is er overigens ook de nodige verwantschap met Swift, die ook graag de crossover tussen pop en rock opzoekt. Maar nog vaker speelt Rodrigo leentjebuur bij voorgangers als Avril Lavigne en Hayley Williams (Paramore), door ook de nodige punkrockelementen in haar muziek te vervlechten.
Waar Rodrigo zich echter mee onderscheidt is het contrast dat ze telkens aanbrengt: niet zelden begint een liedje ingetogen op piano (vampires) of akoestisch (zoals all-american bitch), waarna plots de elektrische gitaren invallen.
Ook aardig zijn de overeenkomsten met een hippe band als Wet Leg (vooral in love is embarassing en ballad of a homeschooled girl), die op hun beurt (en Rodrigo dus eigenlijk ook) dan weer de mosterd halen bij een nineties-band als The Breeders.
Kortom: Olivia Rodrigo put op GUTS vrolijk uit de canon van de poprock uit de voorbije dertig jaar, maar geeft daar met haar melodramatische en herkenbare teksten een geheel eigen draai aan.