ALBUMREVIEW - Royal Blood is als een vaatdoekje dat langzaam maar zeker uit wordt gewrongen
Door Tom Janssen
Royal Blood, het powerrockduo uit het Britse Brighton, groeide in de voorbije jaren uit tot een act met headlinepotentie voor de grote festivals. Hun songs zijn immers niets minder dan anthems, met herkenbare, makkelijk in het oor liggende gitaarriffs en niet al te lastig meezingbare teksten. Gemaakt voor de massa en bovendien gebracht met een pezzaz waar wijlen Willem Nijholt van boven goedkeurend naar zal knikken.
Toch is er één maar.
Hoeveel van die geweldige rockknallers kun je maken met een formatie bestaande uit enkel een drummer en een bassist?
Is je muzikale vocabulaire als duo wel toereikend genoeg voor een carriere waarvan je als artiest toch hoopt dat die, pakweg, minimaal half zo lang wordt als die van een Metallica, U2 of Stones?
Na het beluisteren van het nieuwste album van Royal Blood, Back To The Water Below, mogen we concluderen dat dat nog verdraaid lastig is. Zeker als je niet resoluut het creatieve roer omgooit. Want dat is wat Royal Blood in ieder geval níet doet op deze vierde plaat.
Sterker nog: het tweetal Kerr-Thatcher kiest ervoor om, na het met elektronische en dance-invloeden doorspekte Typhoons, terug te gaan naar de muzikale wortels van de eerste twee albums. Dat levert sterke tracks op als opener Mountains At Midnight, single Pull Me Through en knaller Triggers, die uit kunnen groeien tot nieuwe hoekstenen van de liveoptredens van de Britten.
De rest van de tracklist bevat prima nummers, maar nieuwe klassiekers lijken er niet tussen te zitten. Vooral meer van hetzelfde; niet per sé beter dan wat er al in het oeuvre van Royal Blood te beluisteren viel. Met andere woorden: riffje, refreintje, pompende bridge, bombastisch refrein.
Wél horen we alsnog pogingen om toch wat andere invloeden te verwerken. Zo zijn de twee slotnummers There Goes My Cool en Waves tracks die Royal Blood op zijn meest orkestraal moeten voorstellen, met gedragen pianobegeleiding als belangrijkste bewijs.
Het is weer een druppeltje dat uit de steeds droger wordende vaatdoek genaamd Royal Blood gewrongen wordt. Slechte plaat? Allerminst, maar wel voorspelbaarder dan de drie voorgangers.