Door Tom Janssen. Fotografie: Paul Rous
Chantal Blaak kende in 2017 het beste jaar uit haar wielerloopbaan tot nu toe. Ze werd Nederlands kampioene in Montferland en behaalde in het Noorse Bergen zelfs de wereldtitel. Na een winter hard trainen, staat Blaak voor weer een nieuw seizoen bij haar Limburgse ploeg Boels-Dolmans. Maar nu draagt ze die mooie regenboogtrui om de schouders. De wielerkampioene over de druk van de wereldtitel, de toegenomen belangstelling en haar sportieve droom.
Pas als ze over de streep rijdt, lijkt het besef te komen. Zíj, Chantal Blaak uit Zuidland, is de beste van de wereld. Het is 23 september 2017, Bergen, Noorwegen. Niet Anna van der Breggen of Annemiek van Vleuten — vooral grote favorieten voor de titel — wordt wereldkampioene, maar Chantal Blaak. Een outsider, dat wel, zeker gezien haar mooie erelijst, waar onder meer al een nationale titel en een overwinning in de semiklassieker Gent-Wevelgem op prijken. Maar desondanks geniet ze op dat moment nog niet de bekendheid die sommige van haar landgenoten, met bijvoorbeeld olympische medailles in de kast, wél bezitten. Vandaag komt daar echter verandering in.
Inmiddels is Chantal Blaak al meer vertrouwd met haar nieuwe status. De aandacht voor haar persoon is flink toegenomen, vooral uit de hoek van de media. Daar heeft ze wel even aan moeten wennen, zegt ze. ‘Deze winter is dan ook anders geweest dan voorgaande jaren het geval was. Het duurde door al die aandacht wat langer voordat ik echt tot rust kwam en ik vervolgens aan de slag kon gaan met de voorbereiding op dit seizoen.’
Gelukkig wordt ze goed geholpen door haar vriend en familie, die haar — zoals het een kopvrouwe betaamt — uit de wind houden wanneer er weer eens een publicitaire storm opsteekt. ‘Dat is heel erg fijn, waardoor alles veel soepeler gaat. Ik hoef me er niet meer druk over te maken; alles gaat nu vanzelf.’
Het succes heeft Blaak niet veranderd, vindt ze zelf. ‘Ik ben nog helemaal hetzelfde als voorheen’, lacht ze. ‘Bovendien: bij Boels-Dolmans rijden zoveel vrouwen die al succesvol zijn geweest in het verleden. Denk aan Anna van der Breggen of Lizzie Armitstead, die olympisch goud en een wereldkampioenschap wonnen. In onze ploeg ben je nooit de beste, haha.’ Hoe het gaat voelen om met de regenboogtrui aan in het peloton te verschijnen, is nog een verrassing voor Blaak. ‘Dat wordt wel spannend’, denkt ze. ‘Ik weet niet hoe ik mezelf ga voelen. Komt er extra druk? Gaan anderen op me letten? Daar ben ik heel benieuwd naar.’
Het eremetaal van verleden jaar maakt de Zuid-Hollandse in elk geval nog ambitieuzer. Als specialiste in eendagskoersen heeft ze haar oog laten vallen op de voorjaarsklassiekers. En één in het bijzonder. ‘De Ronde van Vlaanderen winnen, dát is mijn droom’, onthult ze. ‘Dat is zo’n monument van een wedstrijd. Bovendien ligt die koers me goed, met die korte, pittige klimmetjes en de kasseienstroken. Ik weet niet of het dit jaar al lukt, maar de Ronde zou ik wel op mijn naam willen schrijven.’
Blaak wordt in 2019 dertig jaar. Hoewel wielrensters vaak nog sterker worden naarmate de jaren verstrijken, zal Blaak niet — à la de Franse legende Jeannie Longo-Ciprelli — nog tien jaar fietsen, zegt ze stellig. Wat ze straks na haar loopbaan gaat doen, weet de wereldkampioene — die ooit basisschoollerares wilde worden — desondanks nog niet. ‘In elk geval zou ik graag mijn ervaringen uit de topsport met andere mensen willen delen. Dat lijkt me mooi om te doen.’
Originally published at www.nummer1.nl. (2018)